Represented by Galerie Helder, The Hague

​

Bas Wiegmink's new paintwork breathes fresh air. A tight perspective draws the viewer into the space. It takes you further, beyond the horizon, where an endless world reigns. You imagine what the Earth could look like, not literally of course. Light contrasts in color provide some guidance. It feels almost sacred, like an enchantment. Everything seems to be moving at the same time, such as winding strings of plants and floating objects, and also at a speed that rushes by. It is a fantastically designed weightless cosmos, a wonderful scene from another dimension.

​

Everything is possible in the paintings of Bas Wiegmink. Nature attains the power to evolve. Vegetation undergoes genetic changes. Remnants of humanity indicate a certain 'civilisation'. The message could be: 'don't be afraid of the future, we will survive.'

Bas Wiegmink paints with lots of contrasts in an exuberantly romantic color palette, sometimes even fluorescent. The cinematic and dreamy way of painting makes watching interesting. Trees and plants grow wild in between buildings. The exuberant flora has taken up all the space, sometimes you also see remains of human life. What is happening here?

In the background we see modern buildings painted in thin contours, as if they were abandoned or languishing. On the front he paints flora with powerful convincing keys in bold colors. This contrast betrays the ambiguity of reality: a warning or an optimistic Arcadia.

The modernists often designed utopian architecture to which man seems to be subordinate. Oscar Niemeyer, Le Corbusier and urban planner Lucio Kosta built the iconic city of Brasilia in the 1950s to replace the capital, Rio De Janeiro. In it we see human overestimation and pride. Man there shows himself to be a vain creature against nature that remains itself. This architecture is often regarded as merely conceptual, doomed to mankind for failure. Here you experience the friction between people and the environment. Architecture and nature, city and people are connected, but at the same time they struggle with each other for quality of life.

Nevertheless, nature always survives seemingly undisturbed. Bas Wiegmink inspires that survival power, including that of humans. For him, painting is the expression in which he can best express himself, his dream in an act. There is no hint of melancholy in the work, everything seems so obvious. Here his admiration for architecture merges with that for the force of nature.

Vertegenwoordigd door Galerie Helder, Den Haag

​

Alles is mogelijk in de schilderijen van Bas Wiegmink (1977). De natuur krijgt de kracht om te evolueren. Vegetatie ondergaat genetische veranderingen. De lucht reflecteert in fantastische kleuren, de aarde straalt. Sporen van de mensheid getuigen van een zekere ‘beschaving’. De boodschap zou kunnen zijn: ‘wees niet bang voor de toekomst, want we overleven het wel’.

Bas Wiegmink schildert met veel contrasten in een uitbundig romantisch kleurenpalet, soms zelfs fluorescerend. De filmische en dromerige manier van schilderen maakt het kijken interessant. Bomen en planten groeien wild tussen gebouwen door. De uitbundige flora heeft alle ruimte ingenomen, soms zie je ook resten van menselijk leven. Wat gebeurt hier?

Op de achtergrond zien we moderne gebouwen in dunne contouren geschilderd, alsof ze verlaten zijn of wegkwijnen. Aan de voorkant schildert hij flora met krachtige overtuigende toetsen in heftige kleuren. Dit contrast verraadt de dubbelzinnigheid van de werkelijkheid: een waarschuwing of juist een optimistisch Arcadië.

De modernisten ontwierpen vaak utopische architectuur waaraan de mens ondergeschikt lijkt te zijn. Oscar Niemeyer, Le Corbusier en de stedenbouwkundige Lucio Kosta bouwden de iconische stad Brasilia in de jaren ‘50 ter vervanging van hoofdstad Rio De Janeiro. Daarin zien we menselijke overschatting en hoogmoed. De mens toont zich daar een ijdel wezen tegenover de natuur die zichzelf blijft. Deze architectuur wordt vaak beschouwd als slechts conceptueel, voor de mens gedoemd te mislukken. Je ervaart hier de wrijving tussen mens en omgeving. Architectuur en natuur, stad en mens zijn weliswaar verbonden maar tegelijkertijd met elkaar in strijd om de leefbaarheid.

Desondanks overleeft de natuur telkens schijnbaar onverstoorbaar. Die overlevingskracht, incluis die van de mens, inspireert Bas Wiegmink. Voor hem is schilderen de expressie waarin hij zich het best kan uiten, zijn droom in een daad. Er is geen zweem van zwaarmoedigheid in het werk te ontdekken, alles lijkt zo vanzelfsprekend. Hier vloeit zijn bewondering voor architectuur samen met die voor de natuurkracht.

​

In de nieuwe schilderijen van Wiegmink blijft de flora met krachtige overtuigende toetsen en in heftige kleuren aanwezig, maar ondergaat de natuur een schijnbare ordening. Ze zweeft nu, als het ware gevangen in een alomvattend grid, in allerlei wisselende structuren van oneindigheid. Zoals een escapist onderzoekt hij de vorm om zich steeds te kunnen vernieuwen, een contrast dat het dubbelzinnige verraadt van de werkelijkheid. 

(Frey Feriyanto)

​

opleiding:

Hoge School Voor De Kunsten, Fontys, Tilburg

2002 - Cum Laude

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​